Ιωαννίδης, Κωνσταντίνος Ε.Κουτούλιας, Παναγιώτης Γ.2022-11-252022-11-252018https://artia.asfa.gr/handle/artia/204Περιέχει βιβλιογραφίες«Ένας τρόπος για να χαρακτηρίσει κανείς το αισθητικό κλίμα της δεκαετίας του 1960 είναι να παρατηρήσει τον βαθμό στον οποίο η φήμη του Πικάσο είχε επισκιασθεί από εκείνη του Ντυσάν » αποφαίνεται η Ρόσαλιντ Κράους [Rosalind Krauss], συμπληρώνοντας πως η καλλιτεχνική παραγωγή των νεο-ντανταϊστικών κινημάτων του «Fluxus» και της «Pop-art» προϋπέθετε —και υπαγορευόταν από— το καλλιτεχνικό «παράδειγμα» του Μαρσέλ Ντυσάν [Marcel Duchamp]. Πράγματι, οι αναταραχές που επέφεραν οι χειρονομίες του Ντυσάν στο εικαστικό πεδίο ήταν καθοριστικές· τα «readymades» που εισηγήθηκε από τις αρχές του 20ού αιώνα (τα «ετοιμοπαράδοτα αντικείμενα» που «βαπτίζονταν» «έργα τέχνης») πυροδότησαν αδιαμφισβήτητα ένα είδος «σκανδάλου» και, ειδικότερα μετά την «υπόθεση R. Mutt», με την Κρήνη [Fontaine] (1917) και την απόρριψή της από την Έκθεση των Ανεξαρτήτων Καλλιτεχνών στη Νέα Υόρκη, στάθηκαν υπεύθυνα για τη διατύπωση ερωτημάτων και προβληματισμών σχετικά με την ίδια την οντολογία της τέχνης, τους σκοπούς (ή μη-σκοπούς) και τα όριά (ή μη-όριά) της. Είναι κοινώς αποδεκτό πως η αποστροφή του Ντυσάν για τη «γλώσσα του αμφιβληστροειδούς» και η επιμονή του σχετικά με ένα καλλιτεχνικό μοντέλο «νοητικό» και «σχεδόν επιστημονικό» , όπως και η εμμονή του με τα «γλωσσικά παιχνίδια», έθεσαν τα πρώτα σπέρματα για ό,τι μετέπειτα αποκλήθηκε «εννοιολογική τέχνη».37elΑναφορά Δημιουργού - Μη Εμπορική Χρήση - Παρόμοια Διανομή 4.0 ΔιεθνέςΠτυχιακές εργασίεςDuchamp Marcel 1887-1968ΖωγραφικήΤέχνηΕρωτισμόςΠτυχιακή εργασία