Χατζησάββα, ΕρατώΚαζαντζάκη, Φαίδρα Λούνα2025-12-222025-12-222025-10-22https://artia.asfa.gr/handle/artia/819Το εξωτερικό περιβάλλον, ο δημόσιος χώρος όπου ζούμε, μας διαμορφώνει ως άτομα και ως συλλογικά υποκείμενα. ¨Η Αθήνα και το αστικό τοπίο της είναι αυτό που εμένα με σφράγισε και ίσως να είναι αυτός ο λόγος που τη διάλεξα ως θέμα της πτυχιακής μου.. . Μεγάλωσα σε μια γειτονιά του κέντρου της όπου κρατιέται ακόμα η σύγχρονη ιστορία της, συνυπάρχει ακόμα το παλιό με το νέο: Τα τελευταία νεοκλασικά με τα περίτεχνα γύψινα διακοσμητικά στοιχεία στις προσόψεις τους και τα μεσοπολεμικά κτήρια με την αυστηρή λιτότητά τους που μαρτυρούν την αστική καταγωγή των παλιών κατοίκων της. Ανάμεσα τους υψώνονται οι πολυκατοικίες της αντιπαροχής, οι φτιαγμένες βιαστικά και πρόχειρα, για να στεγάσουν τους εσωτερικούς μετανάστες των δεκαετιών του ΄60 που φιλοξενούν από τη δεκαετία του ΄90, σε ημιυπόγεια αλλά και σε διαμερίσματα, οικονομικούς μετανάστες και πρόσφυγες..από τα Βαλκάνια και αργότερα από την Ασία και την Αφρική. Από μικρή με μάγευε η ζωντάνια και η ενέργεια που αποπνέει αυτή η πόλη μέσα στην άναρχη και απρόβλεπτη «ανάπτυξή» της.. Όμως όσο περνούν τα χρόνια νιώθω πως βυθίζεται σε ένα γκρίζο από μπετόν, καυσαέριο, φθορά, απραξία. ¨ένα γκρίζο που δεν είναι μόνο χρώμα αλλά και συναίσθημα. Στα έργα μου προσπάθησα να την ξαναδιαβάσω, να πάρω το ρόλο που καθιέρωσε ο καταραμένος ποιητής του 19ου αιώνα Σαρλ Μπωντλέρ, εκείνον του περιπατητή-«ζωγράφου της μοντέρνας ζωής». Χρησιμοποίησα εκτός από τις καθημερινές μου διαδρομές ως πηγή έμπνευσης και παλιές καθώς και σύγχρονες φωτογραφίες. Τις παλιές που φέρουν ίχνη ζωής, τοπόσημα που δεν πρόλαβα να δω, όπως το παλιό συντριβάνι του Ζογγολόπουλου, 3 στην Ομόνοια με τα παλιομοδίτικα αυτοκίνητα, τα περίπτερα με τους λαθραναγνώστες που χάνονται σταδιακά από την εικόνα της πόλης, τη νεοκλασική τριλογία του Χάνσεν στην Πανεπιστημίου, έτσι όπως δέσποζε κάποτε σε αυτόν το δρόμο. Τις σύγχρονες που καταγράφουν μέσα από τα μικρά , χαμηλοτάβανα μπαλκόνια με τις απλωμένες τέντες την ασφυξία του σήμερα. Έγραψα σε κάποια από αυτά τα περιγράμματά τους με κάρβουνο και τις έπλασα σε πλαστικές φόρμες με λάδια και λαδοπαστέλ, μεταμορφώνοντας τες σε παλλόμενες κηλίδες. Το χρώμα αποτελεί για μένα ένα εργαλείο αντίστασης απέναντι στη μονοχρωμία που μας κατακλύζει, εκφράζει την προσπάθειά μου να επαναφέρω τη ζωντάνια και την ποίηση που συνεχίζει να κρύβει μέσα του αυτός ο τόπος. Επικεντρώθηκα στα μεγάλα διαστάσεων έργα στα κτήρια θέλοντας να δείξω και την ερήμωση και την απομόνωση από την οποία κινδυνεύουμε. Αποτυπώνοντας μπροστά τους τις ανθρώπινες φιγούρες με δυναμικές πινελιές- συχνά μέσα από τις βιαστικές κινήσεις τους που καθρεφτίζουν όπως και τα αυτοκίνητα που τρέχουν τους σύγχρονους ρυθμούς ζωής μας. Τις διατύπωσα στα μικρότερα μου έργα ως κοινωνικά όντα που βρίσκονται ακόμα μαζί και επικοινωνούν , στις λαϊκές αγορές ή στις διαδηλώσεις. Με τον τρόπο αυτό. δεν αντιγράφω την πραγματικότητα της πόλης μου αλλά την επανεφευρίσκω μέσα από μια προσωπική, συναισθηματική ανάγνωσή της, μέσα από έναν διάλογο ανάμεσα στο τότε και στο τώρα, στο γκρίζο και στο χρώμα. Η δουλειά μου είναι, θα έλεγα, η προσπάθειά μου να ξαναδώ την Αθήνα, την πόλη που παντού με ακολουθεί όπως θα ήθελα να είναι , ζωντανή, πολύχρωμη, ανθρώπινη.21elAttribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 InternationalΑθήναΖωντάνιαΊχνη ζωήςΔημόσιος χώροςΠτυχιακή εργασίαAthensVitalitySigns of lifePublic space