Ζήκα, ΦαίηΜπαλαμπάνη, Δανάη2022-12-052022-12-052022https://artia.asfa.gr/handle/artia/323Περιέχει βιβλιογραφίαΣκοπός αυτής της διπλωματικής εργασίας είναι να διερευνήσει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το χώρο και τα αντικείμενα γύρω μας και πώς η φωτογραφία μπορεί να μας βοηθήσει να ανακαλέσουμε την εμπειρία αυτή. Το σώμα μας είναι το μόνο μας μέσο για να βιώσουμε τη σχέση μας με τον κόσμο και τον χώρο. Η φωτογράφιση μπορεί να ιδωθεί ως μια πράξη που με μηχανικό της μέσο λειτουργεί ως προέκταση της αντίληψης αλλά και της μνήμης. Η εργασία αντλεί από τη Φαινομενολογία της Αντίληψης του Maurice Merleau-Ponty, τα κείμενα του Roland Barthes και του Henri Bergson και του Henry Cartier-Bresson. Συχνά μπορεί να αισθανόμαστε την ανάμνηση ως ένα μέλος-φάντασμα που επιστρέφει. Όπως η χωρική εμπειρία προοπτική, υπάρχει και η χρονική και την αντιλαμβανόμαστε από ένα συγκεκριμένο σημείο στο παρόν και στο εδώ και προσπαθούμε να έχουμε μια εποπτεία της στιγμής αλλά και του συνεχούς. Η φωτογράφιση αποτελεί ένα συμβάν εκδήλωσης επιθυμίας το οποίο υλοποιείται στο παρόν με μηχανικό τρόπο και μέσο. Φωτογραφίζουμε κάτι γιατί το επιθυμούμε εκείνη τη στιγμή, αλλά για να το διατηρήσουμε στο μέλλον, για να αποδεσμεύσουμε το μυαλό μας από την προσπάθεια συγκράτησης της εικόνας σε μια αποφασιστική στιγμή. Η φωτογραφία είναι επίσης ένα μέσο ιστορικής καταγραφής, και μπορεί να μας μιλά με πλάγιες λαλιές. Έτσι εξετάζεται και η πλευρά της καταγραφής αλλά και της πρόσληψης. Οι φωτογραφίες που μας συγκινούν, εντοπίζονται ως κοινοί τόποι, μας “συμβαίνουν”. Η φωτογραφία δηλώνει και ζητάει την εστίαση της προσοχής μας σε ένα συγκεκριμένο χώρο, αντικείμενο ή άνθρωπο και παράλληλα δηλώνει την παρουσία του φωτογράφου εκεί και την επιλογή του. Πρόκειται για την καταγραφή μιας συνάντησης του βλέμματος με τα πράγματα. Η φωτογραφία φαίνεται σαν να διεκδικεί να είναι η ίδια η ανάμνηση χωρίς όμως να φέρει μυρωδιά, υφή, θερμοκρασία, ήχο ή να μπορεί με οποιονδήποτε τρόπο πέρα από την περίπτωση συνοδείας της από κάποιου είδους διεργασία μνημόνευσης, να ενεργοποιήσει την εμπειρία κάποιας από τις υπόλοιπες αισθήσεις. Αναπόφευκτα, η ίδια η επεξεργασία μιας σκηνής από το φωτογράφο ή κατά τη διάρκεια της μετέπειτα επεξεργασίας της σε εικόνα, επηρεάζει τον τρόπο που ανασύρουμε και αναδιαμορφώνουμε το παρελθόν μας. Η φωτογραφία έρχεται και επικάθεται, επικαλύπτει σαν στρώση τα προηγούμενα μας, καθώς μια νέα εικόνα αντικαθιστά την παλιά. Δηλαδή κατά τον ίδιο τρόπο που λειτουργεί και η μνήμη. Η εργασία μας αυτή, αποτελεί μια προσπάθεια διερεύνησης των δυνατοτήτων της φωτογραφίας ως μέσο καταγραφής και αφήγησης. Ίσως να είναι μια διαδικασία και μια πορεία προς την αποδοχή της αδυναμίας της φωτογραφίας να λειτουργήσει ως απόλυτο μέσο διάσωσης της μνήμης και της στιγμής.80elΑναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 ΔιεθνέςΔιατριβέςΦωτογραφίαΜνήμηΣουρεαλισμός και φωτογραφίαΜεταπτυχιακή εργασία