Τρανός, ΝίκοςΠιλιτσοπούλου - Εμμανουηλίδου, Ελένη Γ.2023-09-132023-09-132023https://artia.asfa.gr/handle/artia/405Μια εικαστική εγκατάσταση/φόρος Τιμής στις γυναίκες. Στις γυναίκες που σκοτώθηκαν από αντρικό χέρι και σε αυτές που έμειναν πίσω να τις θρηνούν. Στις γυναίκες, που κάθε μια ξεχωριστά, φέρει το δικό της μαύρο φορτίο στην καθημερινότητά της. Και όλες μαζί ενωμένες, στηρίζουν η μια την άλλη. Μέσα στον πόνο και τις ψυχικές δοκιμασίες της ζωής τους, βρίσκουν την ψυχική δύναμη, να σταθούν όρθιες και να συνεχίζουν την ζωή τους. Όπως η μαμά μου. * Μια γυναίκα που κυοφορεί ένα κοριτσάκι, έχει - για ένα σύντομο διάστημα - στο σώμα της και τα εγγόνια της. Καθότι το έμβρυο, θα γεννηθεί με τα ωάρια που θα έχει στην ενήλικη ζωή του. Σε ένα σώμα λοιπόν - συνυπάρχουν, για λίγο - τρεις γενιές. Στον τοκετό, κόβεται ο ομφάλιος λώρος. Ο «δεσμός» όμως μιας μάνας με το παιδί της, ποτέ. Κάθε μαύρη φορεσιά, συμβολίζει τις γυναίκες που ζουν με ψυχικό πόνο. Είτε με τον θρήνο του θανάτου, είτε βιώνουν κακοποιητικές καταστάσεις, είτε σηκώνουν ένα ανομολόγητο βάρος, που μόνο εκείνες ξέρουν, προστατεύοντας κάποιον άλλον. Η εγκατάσταση σχηματίζει ομόκεντρους κύκλους. Όπως οι κύκλοι της ζωής. Όπως οι γενιές. Από μάνα σε κόρη. Κάθε μαύρη φορεσιά έχει στην βάση της ένα κόκκινο κουβάρι νήμα πλεξίματος. Το σύμβολο της εμμήνου ρήσεως. Του ομφάλιου λώρου, του «νήματος της ζωής», του αίματος. Προχωρώντας μέσα στην εικαστική εγκατάσταση, περπατώντας μέσα στους κύκλους, αφουγκραζόμαστε την ενότητα αυτών των γυναικών με όσα τις συνδέουν. Από κύκλο σε κύκλο. Από γενιά σε γενιά. Παρόμοιες καταστάσεις και βιώματα. Φτάνοντας στο κέντρο της εικαστικής εγκατάστασης, αντικρύζουμε τα κόκκινα νήματα των γυναικών… που δεν είναι πια ανάμεσά μας………… Ανάμεσα στις μαυροφορεμένες, είναι οι μάνες εκείνων των γυναικών που σκοτώθηκαν από αντρικό χέρι. Είναι οι γιαγιάδες, είναι οι αδερφές. Είναι οι γυναίκες που συμπονούν τις χαροκαμένες, και ας μην βρήκε εκείνες το κακό. Ο κόσμος αλλάζει. Νοιάζεται. Και αν κάποια γυναίκα επιζήσει μιας ακραία επικίνδυνης κατάστασης, μιλά! Και οι υπόλοιπες γυναίκες την αγκαλιάζουν και στιγματίζεται ο θύτης - όχι το θύμα, όπως παλιά. Προσφέρω και φορώ σε κάθε γυναίκα ένα κομμάτι νήμα, γύρω από τον λαιμό της. Σαν υπενθύμιση του «δεσμού» μεταξύ μας. Από τις μάνες μας. Πως: ό,τι συμβαίνει σε μια γυναίκα, αφορά ΟΛΕΣ. Καμία μόνη! Να συνεχίζουμε όρθιες. Δυνατές. Για χάρη η μια της άλλης. Και το αίμα που είναι ζωή, είτε έρχεται είτε χάνεται, μοιάζει στο κέντρο της εικαστικής εγκατάστασης με απώλεια - θυμίζει όμως και ωάριο, στο σώμα γυναίκας, που τα σπερματοζωάρια γύρω του πρόκειται ανα πάσα στιγμή να το πολιορκήσουν και αυτό να γονιμοποιηθεί. Και όπως παντού στον κόσμο, κάθε στιγμή, χάνεται μια ζωή, άλλο τόσο γεννιέται μια ύπαρξη. Όπως όταν μια σταγόνα, πέσει σε υγρό και θα δημιουργηθούν ομόκεντροι κύκλοι που σιγά σιγά χάνονται, έτσι κι εδώ στην εικαστική εγκατάσταση οι κύκλοι συμβολίζουν την αέναη κίνηση της ζωής.10elΑναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 ΔιεθνέςΔεσμόςΝήμα πλεξίματοςΕγκατάστασηΦόρεμαΓυναίκαΜαμάΚόκκινοΠτυχιακή εργασίαBondKnitting yarnInstallationDressWomanMomRed