Χατζησάββα, ΕρατώΣτρουμπάκου, Άννα2025-10-152025-10-152025-07-02https://artia.asfa.gr/handle/artia/770« καρ[βουνό]» Η εικαστική ενότητα που παρουσιάζεται εδώ συνιστά μία διερεύνηση της σχέσης ανάμεσα στο τοπίο, τη μνήμη και την υλικότητα. Μέσα από τη χρήση του κάρβουνου ως αποκλειστικού μέσου, επιχειρείται μία χειρονομία που δεν είναι μόνο μορφοπλαστική αλλά και συμβολική. Το κάρβουνο ως υλικό που προέρχεται από την καύση, φέρει τη μνήμη της απώλειας και της μεταμόρφωσης. Λειτουργεί ως κρίσιμο στοιχείο ερμηνείας του έργου αφού είναι ταυτόχρονα εργαλείο αναπαράστασης και σχόλιο για το αντικείμενο που αναπαριστά. Η θεματική του τοπίου αποτελεί τον πυρήνα της σειράς. Πρόκειται για τοπία φυσικά, βουνά, δάση, ύδατα, τα οποία ωστόσο προσεγγίζονται ως φορείς ύπαρξης όπου η απεικόνισή τους δεν προέκυψε από μία πρόθεση ωραιοποίησης του φυσικού κόσμου, αλλά από μία βαθύτερη επιθυμία κατανόησης του. Κυριαρχεί η ακρίβεια της παρατήρησης σε έναν χώρο εσωτερικό, ψυχικό και φαντασιακό. Αποτυπώνοντας τοπία ανέπαφα ή άγρια, με ένα υλικό που παραπέμπει στην καύση, την οικολογική φθορά και την καταστροφή παράγεται η αντίφαση πως αποδίδεται η φύση στην πιο αγνή της μορφή με ένα υλικό που φέρνει το ίχνφος της απώλειάς της. Αυτή η σύγκρουση θέτει ερωτήματα γύρω από τη θέση του ανθρώπου απέναντι στο φυσικό περιβάλλον. Η μορφολογική δομή της σειράς των έργων δεν είναι αποσπασματική. Τα έργα παρουσιάζονται ως αλληλένδετα μέρη ενός συνεχούς εικαστικού σώματος, που συγκροτεί ένα ενιαίο τοπίο. Αυτή η πολυμέρεια βοηθά να αποδοδεί η έκταση και η πολυπλοκότητα αλλα και η διαδοχικότητα των εμπειριών στο βουνό από τους πρόποδές του ως την κορυφή. Στην τέχνη, το βουνό δεν λειτουργεί απλώς ως φυσικό στοιχείο, αλλά ως σύμβολο που παραπέμπει σε έννοιες ανύψωσης, σταθερότητας και υπέρβασης. Η κορυφή του εκφράζει την επιθυμία για απόσταση, για κατάκτηση και στοχασμό. Ταυτόχρονα, η ίδια η μορφή του βουνού φέρει εντός της το ενδεχόμενο της φθοράς και της κατάρρευσης. Μία κατολίσθηση αναδεικνύει αυτήν ακριβώς τη δυναμική την ένταση ανάμεσα στο ανθεκτικό και το επισφαλές, στο σταθερό και το μεταβαλλόμενο. Το νερό εισάγει τη διάσταση της ροής και της αδιάκοπης μεταβολής, ενώ το δάσος και οι ρίζες παραπέμπουν στο αθέατο υπόστρωμα που συνδέει και στηρίζει. Το βουνό γίνεται πεδίο όπου η ύλη,η μνήμη και η ανθρώπινη εμπειρία συναντιούνται ενώ η ανθρώπινη ύπαρξη καλείται να τοποθετηθεί ξανά με σεβασμό και επίγνωση της εύθραυστης ισορροπίας του.11elAttribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 InternationalΚάρβουνοΤοπίοΑσπρόμαυροΥλικότηταΠτυχιακή εργασίαCharcoalLandscapeBlack and white