Τμήμα Εικαστικών Τεχνών (Π. Ε.)

Permanent URI for this collection

https://artia.asfa.gr/handle/artia/8

Browse by

Results 1 - 20 of 33

Open Access
Articulations of Chaos
Σακλάς, Εμμανουήλ (Πτυχιακή εργασία, 2024)
Όταν ακούμε τον παφλασμό της θάλασσας, το βουητό του ανέμου ή το τριζοβόλημα της φωτιάς, βιώνουμε έναν αισθητηριακό κορεσμό, συλλαμβάνοντας τέτοια φαινόμενα ως συνεχή, αντί γι αυτό που είναι στην πραγματικότητα: γαλαξίες αναρίθμητων γεγονότων πέραν του φάσματος της αντίληψης μας. Ο φιλόσοφος Michel Serres προσδιορίζει τον θόρυβο ως το μόνο πραγματικό συνεχές: μια «αρχέγονη σούπα» άπειρης πληροφορίας από την οποία αναδύονται όλες οι μορφές και τα σήματα. Η προσέγγιση του θορύβου ως εννοιολογικού πυρήνα μιας καλλιτεχνικής πρακτικής μοιάζει με οξύμωρο εγχείρημα, καθώς μόλις αποκτήσει μορφή, ο θόρυβος παύει να εκφράζει αυτή την κοσμική υπόκρουση απεριόριστων πιθανοτήτων που τον συγκροτεί και μεταλλάσσεται σε ιδιομορφία.
Open Access
Deepworld
Ντουρούπη, Τριανταφυλλιά (Πτυχιακή εργασία, 2025-03-10)
Το Deepworld είναι μια πολυμεσική εγκατάσταση που επαναπροσδιορίζει ένα μετα-αποκαλυπτικό χώρο ψυχαγωγίας, όπου η ανθρωπότητα είναι ταυτόχρονα θεατής και αρχιτέκτονας της καταστροφής της. Μέσα από 3D animation, τεχνητή νοημοσύνη, γλυπτική και επαυξημένη πραγματικότητα, το έργο διερευνά τη σχέση μεταξύ θεάματος και επιβίωσης, απάθειας και ενσυναίσθησης. Συνδυάζοντας τη λάμψη της ντίσκο με ονειρικά υποθαλάσσια τοπία, το Deepworld μιμείται τον κατακλυσμό πληροφοριών που βιώνουμε καθημερινά. Τα κατακερματισμένα κάτοπτρα αναγκάζουν τους θεατές να δουν τον εαυτό τους μέσα στο χάος, συμβολίζοντας τον τρόπο που επεξεργαζόμαστε την καταστροφή μέσα από αποσπασματικές εικόνες. Οι επαναλαμβανόμενες σκηνές 3D animation, σε συνδυασμό με ένα επαναλαμβανόμενο soundtrack, δημιουργούν αίσθηση απευαισθητοποίησης—τα γεγονότα που αρχικά σοκάρουν, με τον καιρό γίνονται τετριμμένα. Όπως στην αρχαία Ρώμη με το panem et circenses, έτσι και τα social media λειτουργούν σήμερα ως μέσο απόσπασης της προσοχής, εκμεταλλευόμενα ψυχολογικά ερεθίσματα για να κρατούν τους χρήστες απορροφημένους αντί να τους ωθούν σε δράση. Το Deepworld αντικατοπτρίζει αυτό το φαινόμενο, παρουσιάζοντας έναν πολιτισμό απορροφημένο στο θέαμα, ακόμα κι όταν βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Το ροζ φλαμίνγκο, λατρευόμενο ως παράδοξος σωτήρας, γίνεται ειρωνικό σύμβολο της λανθασμένης προτεραιότητάς μας—της εμμονής μας με το εντυπωσιακό, εις βάρος της αντιμετώπισης των υπαρξιακών μας απειλών. Η καταστροφή είναι ταυτόχρονα σκηνικό και θέαμα. Το Comfort Zone, ένα γλυπτό σε φυσικό μέγεθος με περιστρεφόμενο ντίσκο κεφάλι, κάθεται γαλήνια μέσα στο χάος, αντανακλώντας την αισθητικοποίηση της κρίσης. Το Moodscape, ένα AI-based διαδραστικό παιχνίδι, χρησιμοποιεί ανάλυση προσώπου για να ελέγξει ένα ροζ φλαμίνγκο που πλοηγείται σε μια θάλασσα συναισθημάτων, προσκαλώντας το κοινό να επανασυνδεθεί με τα συναισθήματά του. Το Gift Shop σατιρίζει την εμπορευματοποίηση της καταστροφής, ενώ το ολογραφικό Butterfly Rex χορεύει ανάμεσα στην εξαφάνιση και τη μεταμόρφωση. Βασισμένο στο ομώνυμο αδημοσίευτο μυθιστόρημα, το Deepworld φαντάζεται έναν προηγμένο πολιτισμό που 50.000 χρόνια πριν κατέφυγε κάτω από τον ωκεανό και παρακολουθεί σιωπηλά τον κόσμο της επιφάνειας από τη βυθισμένη πόλη Vesta. Αυτή η απομονωμένη κοινωνία αντικατοπτρίζει τη δική μας παθητικότητα—την ψευδαίσθηση ασφάλειας καθώς παρακολουθούμε την παρακμή της σύγχρονης εποχής. Με καθρέφτες, παγιέτες και προβολές, το Deepworld συνδυάζει το σουρεαλιστικό κιτς με την αποκάλυψη. Το AI-generated soundtrack επαναλαμβάνει τους ίδιους στίχους σε διαφορετικά μουσικά είδη, τονίζοντας τη διαχρονική επανάληψη της ιστορίας. Στην καρδιά του Deepworld βρίσκεται το φουσκωτό ροζ φλαμίνγκο—ελπιδοφόρο, παράλογο, σχεδόν θεϊκό. Μας προσκαλεί να αναρωτηθούμε για τη σχέση μας με την καταστροφή, το θέαμα και την επιβίωση, να κοιτάξουμε πέρα από τη λάμψη και να βρούμε νόημα μέσα στο χάος.
Open Access
ETEROS
Οικονόμου, Αικατερίνη Χριστίνα (Πτυχιακή εργασία, 2024-10-09)
H δημιουργός, καλωσορίζει τους επισκέπτες σε έναν νεοφυή κόσμο. Η γλυπτική εγκατάσταση είναι μια χίμαιρα, ένα υβρίδιο ελέφαντα, στρουθοκαμήλου και πεταλούδας, με ανθρώπινο χέρι, αυτό της δημιουργού της. Αναδομώντας την έννοια του κλασικού γλυπτού, το έργο σχεδιάζεται αρχικά με πρόθεση την κατασκευή του σε μάρμαρο. Αποδομώντας αργότερα τη βασική ιδέα, η χίμαιρα δημιουργείται σε τρισδιάστατο εκτυπωτή και εναρμονίζεται με την πλάνη της υφής μαρμάρου. Πρόκειται για μια σημειολογική αναφορά των μορίων του σώματός της που «απλώθηκαν» στον οριοθετημένο κόσμο της. Μοναδική ταύτιση με την δημιουργό της αποτελεί το ανθρώπινο μέλος της σύνθεσης, δηλώνει ότι το έμβιο και το αβιοτικό στοιχείο συγχωνεύτηκαν. Η οσμή του ανθόνερου ανακαλεί την μνήμη και συνδέεται με την αιώρηση της εγκατάστασης. Καθώς ο θεατής εισέρχεται στον υποφωτισμένο, αδρανή χώρο, στόχος είναι να οδηγηθεί σε μία εικονοποίηση με ηθελημένη επίφαση πνευματικότητας. Η εξερεύνηση ανάμεσα στην επιστήμη και στη μεταφυσική, σαν μια τεχνο-ουτοπία που συνορεύει με τον βιολογικό κόσμο και οι ασιατικές αισθητικές αντιλήψεις απο- απεικόνισης καθημερινών πράξεων, έχουν επιρροή από το We Live Future Ancestral Technologies Entry Log (2019) του καλλιτέχνη Cannupa Hanska Luger, όπως και από το έργο το καλλιτέχνη Zhu Linan Immersive Inverse Mapping.
Open Access
Inner Path
Γιαλαμά, Έλλη (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-26)
Στον Λαβύρινθο παρατηρώ να πραγματοποιείται μια τελετουργική διαδικασία, μια διαδικασία “μύησης”. Ας προσέξουμε την μορφή του. Ένας εσωτερικός χώρος απομονωμένος από το περιβάλλον με μόνο μια είσοδο/έξοδο, όπου η διαμόρφωση του γίνεται κυρίως κατανοητή κοιτάζοντάς τον απο πάνω. Στους αρχαίους πολιτισμούς πιστέυεται ότι η απόφαση του να εισέλθεις σε αυτόν χρειάζεται έναν βαθμό ωριμότητας καθώς η περιπλοκότητα της διαδρομής για να φθάσεις στο κέντρο χρειάζεται φυσική αλλά και ψυχική κόπωση μιας και για να πλησιάσεις κοντά του ,πρέπει να απομακρυνθείς. Η πορεία προς το κέντρο δεν αφήνει περιθώρια επιλογής, όποιος εισέλθει θεωρούνταν δεδομένο ότι πρέπει να φτάσει. Στο κέντρο του Λαβυρίνθου ο “μυούμενος” είναι μόνος με την εσωτερική του πραγματικότητα, συναντά τον εαυτό του, μια θεϊκή αρχή. Βρίσκεται στην αγκαλιά της μητέρας Γης και στην πηγή της συμπαντικής μήτρας. Εκεί συνυπάρχουν ο Θάνατος και η Ανάσταση.Σε κάθε περίπτωση το κέντρο γίνεται αντιληπτό και σαν ο χώρος και η δυνατότητα μιας τόσο βαθειάς γνώσης που ζητά μια ριζική αλλαγή κατεύθυνσης. Μια αλλαγή 180 μοιρών σημαίνει τη μέγιστη δυνατή απομάκρυνση απο το παρελθόν του. Η αντιστροφή της κίνησης συμβολίζει την αναγέννηση και σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Όποιος εξέρχεται απο τον λαβυρινθικό αυτό χορό ξαναγεννιέται σε μια νέα φάση, σε ένα νέο επίπεδο ύπαρξης. Υλικά έργου: χρωματισμένος και εφυαλωμένος άργυλος, μέταλλο, μπρούτζος, χώμα, νερό. Διαστάσεις έργου: μεταβλητές διαστάσεις, γλυπτική εγκατάσταση αποτελούμενη από 1 επιδαπέδιο, 1 οροφής και 9 επιτοίχια έργα.
Open Access
Plats / Splat
Μπέλλου, Αναστασία (Πτυχιακή εργασία, 2023)
Το "PLats" έρχεται να ανατρέψει τη βεβαιότητα της εσχατολογικής φύσης του ανθρώπου, επισημαίνοντας με χιουμοριστικό και αυθάδικο τρόπο την ψευδαίσθηση του υποτιθέμενου ελέγχου της ζωής του. Με τις προκλητικές, άναρχες ταλαντώσεις και κυματισμούς του το "ΠΛΑΤΣ" υπενθυμίζει αλλά ταυτόχρονα εξυμνεί τη θνητή, ατελή φύση του ανθρώπου και την απώλεια ελέγχου μιας βολικά στατικής ηρεμίας που επιθυμεί να τον παγώσει στον χώρο και τον χρόνο. Διαθέτοντας μια εγγενή οργανικότητα συντίθεται από έννοιες όπως το υγρό στοιχείο, η ταλάντωση, η πρόσκρουση και προϋποθέτει κίνηση σε μια επιφάνεια. Έχει ήχο. Η ίδια η λέξη αποτελεί ηχητική αναπαράσταση της έννοιας, έτσι ο εννοιολογικός πυρήνας της περφόρμανς προδίδεται ήδη στον τίτλο της. Στην περφόρμανς ‘’ΠΛΑΤΣ’’, η καλλιτέχνιδα δημιουργεί μια σύνθεση από οργανικές φόρμες που συνειρμικά παραπέμπουν σε μέλη του ανθρώπινου σώματος, που είναι σεξουαλικά φορτισμένα (οπίσθια, αιδοία, πέη) και αλληλεπιδρά με αυτά επιδιδόμενη σε κινήσεις ραπίσματος που παράγουν τον χαρακτηριστικό ήχο. Σχηματικά οι φόρμες αποδίδονται ως ζωόμορφα και φυτόμορφα γλυπτά δημιουργώντας έτσι έναν άλλο "κήπο επίγειων απολαύσεων " που είναι έτοιμος να εξερευνηθεί. Έτσι δημιουργείται ένα διαδραστικό περιβάλλον στο οποίο οι θεατές καλούνται να εξερευνήσουν τις επιδράσεις μιας "υγρής σωματικότητας" και των ήχων που παράγει, και κατ'επέκταση να ανακαλύψουν το ίδιο τους το σώμα και την κρυφή ζωή που κρύβει μέσα του. Η καλλιτέχνης αντλεί αναφορές από την ποπ κουλτούρα και κυρίως το διαδίκτυο, με βίντεο που παρουσιάζουν με φετιχιστικό τρόπο την ηδονή (oddly satisfying, ASMR, porn videos.
Open Access
Restroom
Χατζησπύρου, Γεώργιος (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-26)
Ο χώρος τής τουαλέτας, ως χώρος δείξης και σήμανσης, αποτελεί το αντικείμενο της γλυπτικής μου εγκατάστασης Rest Room. Μέσω της εικαστικής γλώσσας, δημιουργώ-ορίζω ορατούς διαύλους/εξόδους συγκινησιακών καταστάσεων, με κύριο στόχο την αποφόρτιση τους. "... η αφόδευση για το μικρό παιδί, αλλά και για τον ενήλικα σε οριακές καταστάσεις, είναι ένας από τους τρόπους σήμανσης –άμεσης, δεικτικής σήμανσης– συγκινήσεων, λ.χ. χαράς, φόβου. H –συγκριτικά– «ψυχρή», αφαιρετική και γενικευτική σήμανση της εμπειρίας μοιάζει να προϋποθέτει την καταστολή της «θερμής», άμεσης, αδιαμεσολάβητης, δεικτικής σήμανσης. Kαι η αφόδευση, όπως και η φωνή, είναι μια μορφή δεικτικής σήμανσης. H καταστολή, με τον έλεγχο των σφιγκτήρων, αυτού του –δεικτικού– τρόπου σήμανσης της εμπειρίας συγχρονίζεται με τη διάνοιξη ενός άλλου «υπόγειου διαύλου» επικοινωνίας νου και σώματος," Αναστάσιος-Φοίβος Χριστίδης
Open Access
ROOMS TO LET (GO)
Χαμακιώτη, Μαρία (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-16)
Η πτυχιακή εργασία αποτελείται από ένα τετράπτυχο χαρακτικών έργων σε ξύλο και διαστάσεων 50χ60 και 50χ40 ,με διχρωμια ,τριχρωμία και ασπρόμαυρο. Στην συνέχεια μια εγκατάσταση η οποία περιλαμβάνει ένα μονό παιδικό πάπλωμα με κεντήματα και φτιαγμένο απο ανακυκλωμένα υφάσματα. Μαζί με ένα μαξιλάρι επίσης απο ανακυκλωμένα υφάσματα. Tέλος άλλη μια επιδαπέδια εγκατάσταση η οποία αποτελείται απο 16 κεραμικά γλυπτα και σεμεδάκια η οποία μιμείται το σχήμα του στρογγυλου τραπεζιού.
Open Access
Safe space
Κρέμου, Ιζαμπώ (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Που πηγαίνεις όταν θέλεις να αποδράσεις από την συνεχή ροή της ζωής; Όταν θέλεις ο χρόνος σταματήσει; Να βγεις έξω από αυτόν; Ο όρος safe space για εμένα εκφράσει μια ετεροτοπία, μια μακέτα στο μυαλό μου που όλοι υπάρχουν και όλοι είναι μόνοι. Πνευματικά εδώ και σωματικά εκεί. Όταν πηγαίνεις στο safe space σου, ξεκινάς έναν εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό σου , σε όλες του τις μορφές. Αλλά δεν είσαι πραγματικά μόνος σου. Το ασφαλές μέρος μπορεί να γίνει εύκολα επικίνδυνο . Μπροστά στα μάτια των εσωτερικών κριτών σου νιώθεις σαν μικρό παιδί. «Μην χάνεις χρόνο. Είσαι υποχρεωμένος να έχεις τον έλεγχο.» Στο ασφαλές μέρος έρχομαι σε επαφή με τον παιδικό μου εαυτό. Δεν απασχολούμαι με το μέλλον. Όμως ένα παιδί επίσης είναι συναισθηματικά ευάλωτο, αντιδρά υπερβολικά. Έτσι κι εγώ μοιάζω πολύ μικρή μπροστά στις παρεμβατικές σκέψεις που φαίνεται να μην μπορώ να αποβάλλω. ‘Ολοι λίγο ή πολύ έχουμε ένα εσωτερικό κρυφό δωμάτιο, το οποίο κρύβουμε και από τον ίδιο μας τον εαυτό και μέσα στο οποίο βρίσκεται ο παιδικός μας εαυτός. Τα παιδία μας είναι αυτά που θα επηρεαστούν περισσότερο από το περιεχόμενο αυτού του δωματίου.
Open Access
Things Shining in the Dark
Βραδή, Λουίζα (Πτυχιακή εργασία, 2022)
H πτυχιακή εργασία Things Shining in the Dark, αποτελεί μια εξερεύνηση της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από ταραχώδη τοπία συγκρούσεων, μετανάστευσης και μεταμόρφωσης. Μέσα από μια σειρά πολυμεσικών έργων τέχνης πολυμέσων, οι θεατές προσκαλούνται σε ένα ταξίδι στη σύγχρονη πραγματικότητα, όπου τα όνειρα συγκρούονται με τις σκληρές πραγματικότητες και οι ελπίδες τρεμοπαίζουν στο σκοτάδι. Στο επίκεντρο της έκθεσης βρίσκεται η φωτογραφική σειρά The Island Beyond the Coast, που αποτελεί μια ωδή στο λιμάνι του Πειραιά - μια πύλη σε μακρινούς ορίζοντες και ένα σύμβολο της λαχτάρας της αναχώρησης. Στο πλαίσιο του παγκόσμιου εμπορίου και της καπιταλιστικής επέκτασης, το λιμάνι αναδεικνύεται ως ένας οριακός χώρος όπου τα όνειρα και οι εφιάλτες συγκλίνουν και όπου η υπόσχεση για νέα ξεκινήματα συγκρούεται με το βάρος της ιστορίας και της παράδοσης. Στο βίντεο Πέρασμα, μεταφερόμαστε στην ηρεμία ενός μικρού κόλπου δίπλα στην θορυβώδη ζώνη μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων της Cosco στον Πειραιά, σε ένα κόσμο όπου ο χρόνος κυλά διαφορετικά. Ανάμεσα στην κολοσσιαία παρουσία των πλοίων μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων, η ζωή ξετυλίγεται σε μια αντίθεση παράδοσης και νεωτερικότητας, όπου τα ρεύματα του καπιταλισμού συγκρούονται με τον αργό ρυθμό της παραδοσιακής ζωής. Οι άνθρωποι, απτόητοι από τους γίγαντες του εμπορίου, ρίχνουν τις πετονιές τους στα νερά, η αρχαία τέχνη στο ψάρεμα αποτελεί απόδειξη ανθεκτικότητας στην αλλαγή. Με φόντο τα πανύψηλα πλοία που φορτώνονται με κοντέινερ που προορίζονται για μακρινές ακτές, οι διαχρονικές μελωδίες ενός πανηγυριού γεμίζουν τον αέρα, συγκεντρώνοντας τις κοινότητες. Σε αυτόν τον οριακό χώρο, η αντιπαράθεση μεταξύ του παλιού και του νέου είναι ολοφάνερη. Η ακτοφυλακή κλείνει τον κόλπο στους ψαράδες ως υπενθύμιση των δυνάμεων που διαμορφώνουν τον κόσμο μας. Είναι μια ταινία δοκίμιο - ένας διαλογισμός στη διασταύρωση παρελθόντος και παρόντος, παράδοσης και καπιταλισμού. Στην συνέχεια μια σειρά από χρυσά υφασμάτινα Κ47, στις Εμπόλεμες ζώνες της ύπαρξης, αποτυπώνουν την έννοια της βίας και της σύγκρουσης και τον βαθύ αντίκτυπο της στις ατομικές ζωές και τη συλλογική συνείδηση τόσο των ενηλίκων όσο και των παιδιών. Το έργο σε συνδυασμό με το κείμενο, εμβαθύνει στις εμπειρίες παιδιών στρατιωτών σε περιοχές συγκρούσεων, όπως η Βαγδάτη και η Ουγκάντα, τονίζοντας τις τραγικές συνέπειες της βίας που συχνά οδηγούν στην απόφαση να εγκαταλείψει κανείς το σπίτι του. Το Ana Anna, ένα ντοκιμαντέρ σε εξέλιξη, εξερευνά το μεταμορφωτικό ταξίδι της Άννας Ιβάνκοβα, μιας Κουβανής τρανσέξουαλ χορεύτριας που αναζητά μια νέα πραγματικότητα μακριά από τα όρια της πατρίδας της. Μέσα από προσωπικές συνεντεύξεις και κινηματογραφικές εικόνες, αναπαριστάται η αναζήτηση της προσωπικής απελευθέρωσης μπροστά στις αντιξοότητες. Τέλος, το Love Moves Me, ένα ηφαιστειακό συντριβάνι, είναι ένας συλλογισμός στις στοιχειώδεις δυνάμεις του νερού και της πέτρας, εξερευνώντας θέματα ρευστότητας, αντιθέσεων και συνεχούς ροής. Εδώ, το σιντριβάνι γίνεται σύμβολο της αιώνιας ροής της ζωής, μια υπενθύμιση της διασύνδεσης όλων των ζωντανών όντων και της καθολικής επιθυμίας για κίνηση και αλλαγή
Open Access
"Untitled"
Αγγελακόπουλος, Δημήτρης Λ.; Αγγελακόπουλος, Πέτρος Λ. (Πτυχιακή εργασία, 2024-01-24)
Η καθοριστική, για εμάς σημασία συνύπαρξης, μας οδήγησε στην απόφαση να παρουσιάσουμε από κοινού την πτυχιακή μας εργασία, στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (ΑΣΚΤ) τον Ιανουάριο του 2024. Το σώμα της θεματικής ενότητας <>, που παρατίθεται στην αίθουσα Κεσσανλής, έρχεται σαν αποτέλεσμα μιας συλλογικής έρευνας και ενός διαλόγου που καταγράφεται με διάφορα μέσα, αλλά συμπυκνωμένη αφήγηση και όπου σε κάθε περίπτωση αποπειράται να πραγματώσει μια σύγχρονη εμπειρία ζωγραφικής, με έντονα δάνεια υλικών και αισθητικής από την Arte Povera και Ντανταϊσμό, χωρίς ωστόσο να λείπει το στίγμα της προσωπική μας ταυτότητας. Το σώμα του έργου, εμπεριέχει έντονα το λαογραφικό αποτύπωμα της κοινής σκληρής μας μνήμης και τόπου. Εικόνες φθοράς που δεν συναντάμε πια, φτιαγμένες με πίσσα ως βασικό υλικό και όχι ως χρώμα, και με τελάρα από βιομηχανικά ξύλα σε απρόβλεπτα και απόλυτα αναπτύγματα που συνθέτουν μια αφήγηση μάλλον ποιητική. Τα άκαμπτα περιφερειακά υλικά σε συνδυασμό με την ατμοσφαιρικότητα της πίσσας και την αμεσότητα της φωτογραφίας, κατευθύνουν αναμφίβολα τον τρόπο κατασκευής και εκτέλεσης των έργων μας, γίνεται δηλαδή μια πιο προσωπική ζύμωση που θα έλεγε κανείς πως μοιάζει με τελετουργία κατά την ζωγραφική πράξη.
Open Access
Εγκαίνια
Βαϊρακταράκη, Λυδία (Πτυχιακή εργασία, 2022-10-02)
Το έργο Εγκαίνια είναι μια ηχητική εγκατάσταση μέσα σε επιμήκη, ψηλοτάβανο, αλλά στενό και σκοτεινό διάδρομο. Διασχίζοντας τον ακούς σε δυνατή ένταση θόρυβο πλήθους, συγκεντρωμένου μάλλον σε κλειστό χώρο. Το μόνο που περιοδικά ξεχωρίζει μέσα στην οχλαγωγία είναι ο ήχος μιας μύγας. Στο περιβάλλον που παρουσιάζεται, το ηχητικό θυμίζει εγκαίνια εικαστικής έκθεσης. Ωστόσο μια τέτοια ερμηνεία δεν είναι μονοσήμαντη καθώς υπάρχουν πολλών ειδών συγκεντρώσεις που θα μπορούσαν να παραγάγουν παρόμοιο ήχο. Το έργο παραπέμπει στην ενόχληση που μπορεί να αισθανθεί κάποιος παραμένοντας για ένα διάστημα σε κλειστό χώρο με πολλούς ανθρώπους και την συνακόλουθη φασαρία. Η προσομοίωση αυτής της δυσάρεστης αίσθησης ενισχύεται από την στενότητα του διαδρόμου η οποία βρίσκεται σε παράλογη αντίθεση με το μεγάλο μήκος και ύψος του. Αναγκάζεσαι έτσι να τον διασχίσεις μόνος, πράγμα που επιτείνει περισσότερο την αίσθηση της μοναξιάς μέσα στο πλήθος. Ο βαθμός της δυσανεξίας ποικίλει ανάλογα με τον επισκέπτη, από την απλή ενόχληση έως την ναυτία. Η συνθήκη που αναπαράγεται απαντάται συχνά στα σύγχρονα αστικά περιβάλλοντα με τους αγχώδεις ρυθμούς και τις ολοένα μεγαλύτερες ταχύτητες. Ωστόσο το έργο μπορεί επίσης να διαβαστεί και ως ένα πλάγιο σχόλιο στο καθεαυτό περιβάλλον της σύγχρονης τέχνης, εκεί όπου το κοινωνικό γεγονός των εγκαινίων καταπίνει το έργο τέχνης και τον καλλιτέχνη. Αρνούμενη να χρησιμοποιήσω τον χώρο που μου παραχωρείται στα πλαίσια μιας ομαδικής έκθεσης, δημιουργώ έναν νέο, τρυπώνοντας μέσα σε ένα τοίχο. Στριμώχνομαι εκεί για να βγάλω τον δικό μου ήχο, μια μικρή, αλλά ελπίζω διακριτή, διαμαρτυρία. Σαν τον ήχο της μύγας. κείμενο: Πάνος Κοκκινιάς
Open Access
Ειπωμένο σε απουσίες
Χαλαβαζή, Ελένη Θηρεσία Γ. (Πτυχιακή εργασία, 2023)
Το κενό που νοηματοδοτείται από το βάρος του θορύβου. Ένα σημείο ανάμεσα στο παρελθόν και την απουσία μέλλοντος. Αναμονές σε αναμονή οξείδωσης που σημαδεύουν απειλητικά τον υποθετικό ουρανό, διαπερνώντας το βλέμμα - σημείο θέασης από ψηλά, αποστασιοποιημένο. Μαγνητική ταινία σε διαδικασία αυτοματοποιημένης αποσύνθεσης συνδέει τα σημεία. Η ενίσχυση των δονήσεων που παράγονται φέρνει στο προσκήνιο την υλικότητά του θορύβου που εισχωρεί σε χώρους κενούς από νόημα και σχέσεις. Κόκκοι θορύβου που κατακάθονται πάνω στις κενές επιφάνειες. Ο υπόκωφος βόμβος, η ανάσα του αστικού τοπίου, διαπερνά τοίχους, αντικείμενα και σώματα, μεταλλάσεται με κάθε εμπόδιο που συναντά, αλλά δεν φτάνει ποτέ στο σημείο της σιωπής. Άδειες ταμπέλες, μνημεία προσπάθειας επικοινωνίας πλέον χωρίς γλώσσα. Κατακερματισμένες και αναδομημένες σε ημιδιάφανα φαντάσματα, ανάλαφρες σημειώσεις αλλεπάλληλων κρίσεων στο χώρο.
Open Access
Ένστικτα
Ντε Πίντο, Παναγιώτης (Πτυχιακή εργασία, 2024-01-31)
Η τέχνη μου στη γλυπτική είναι κυρίος παραστατική γλυπτική και αναδύει μια σουρεαλιστική πραγματικότητα, με στοιχεία από τη θεωρία των ενστίκτων. Εργάζομαι κυρίως με πηλό, γύψο και κερί, δημιουργώντας γλυπτά που αποτυπώνουν μια ροή συνθηκών, αυτοματισμού και εμπνεύσεων. ΕΝΣΤΙΚΤΑ: Η βάση της δουλειάς μου ορίζεται από τη θεωρία των ενστίκτων, εστιάζοντας στους φυσικούς αυτοματισμούς του μυαλού και του σώματος. Κάθε γλυπτό αντικατοπτρίζει μια συνθήκη που βίωσα κατά τη δημιουργία του. Κάθε έργο είναι αυτοτελές, σαν ένα κεφάλαιο στην προσωπική μου αναζήτηση. Κάθε ένα αντικατοπτρίζει την όρμη του ανθρώπου προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, ως αντίδραση σε συγκεκριμένες συνθήκες που έζησα.Η τέχνη μου είναι μια διαδρομή στον κόσμο των αυτοματισμών, μια αναζήτηση των ενστίκτων και μια εξερεύνηση της εσωτερικής μου ροής σκέψεων και συναισθημάτων.
Open Access
Έτσι έχουν τα πράγματα με τις μικρές στιγμές ευτυχίας
Λαζαρίδου, Κωνσταντίνα (Πτυχιακή εργασία, 2024-07-19)
Ο δημόσιος χώρος με απασχολούσε από καιρό. Η διάδραση με τον κόσμο που τον συγκροτεί και η εφημερότητα ενός αντικειμένου μέσα σε αυτόν είναι καταστάσεις με τις οποίες ήθελα να αλληλεπιδράσω. Ξεκίνησα να φτιάχνω κεραμικά πλακάκια και να τα τοποθετώ στην Αθήνα, κυρίως στις γειτονιές που νιώθω πιο οικεία. Θέλησα να εξερευνήσω πώς αυτή η διαδικασία μπορεί να πυροδοτήσει μεγαλύτερη εγγύτητα μεταξύ του χώρου και των ανθρώπων που τον κατοικούν. Οι κεραμικές παρεμβάσεις στον δημόσιο χώρο καταγράφηκαν ως ένα οδοιπορικό μέσω βίντεο και ενός κεραμικού τετραδίου. Το πέρασμα του χρόνου, η αρχή, το τέλος, η μέρα, η νύχτα, η ζωή και ο θάνατος είναι έννοιες που διατρέχουν το σύνολο του έργου. Οι στιγμές μιας ζωής άλλοτε μοιάζουν στατικές και άλλοτε σε κίνηση. Ο χρόνος παγώνει μέσα στην κλεψύδρα ή τρέχει γρήγορα, ανάλογα με τα συναισθήματα. Το έργο συνολικά, αλλά και τα επί μέρους κομμάτια του, έχουν καθένα τη δική τους διάρκεια, αλλά και όλες μαζί μια ενιαία ροή. Φυτά, άνθρωποι και ζώα δεν υπάρχουν ξεχωριστά, αλλά σε αλληλεπίδραση. Το άτομο, όπως και τα κεραμικά, είναι πάντα ευάλωτο στις μεταβολές—διαλύεται και ανασυγκροτείται. Τα όρια είναι ρευστά.
Open Access
Η θέση του ανθρώπου
Στυλιανίδου, Παναγιώτα (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-26)
Με αυτό το έργο θέλησα να εμβαθύνω, με έναν τρόπο άμεσο και ευθύ, στη γλυπτική ως μια καλλιτεχνική πράξη με ισχυρά υλικό και τεχνικό χαρακτήρα. Πρωτίστως, θέλησα να αναμετρηθώ με τις προκλήσεις που εγείρει ένα τέτοιο πλησίασμα της γλυπτικής σήμερα, ως μια πρακτική δεμένη ισχυρά με τις διαστάσεις της υλικότητας και τεχνικής· να εξερευνήσω (όπως τόσες και τόσοι άλλοι, πριν από εμένα) τις δημιουργικές και κριτικές δυνατότητες μιας τέτοιας προσέγγισης. Αυτή η προτεραιότητα στην υλικότητα και την τεχνική σκόπιμο μοιάζει να τεθεί σε αντιδιαστολή με μια διαδεδομένη έμφαση στα κειμενικά και εννοιολογικά επίπεδα κατανόησης, μέσα από τα οποία τόσο συχνά πλησιάζονται τα έργα της τέχνης. Ασφαλώς, αυτό δεν σημαίνει πως απορρίπτω τη σπουδαιότητα των κειμένων και των εννοιών, το ρόλο των θεωρητικών ή ιδεολογικών κατασκευών, ευρύτερα των πολιτισμικών λόγων που πράγματι είναι αδιαχώριστοι από το πως τα έργα ιστορικά αναδίδουν τις δυναμικές σημασίες τους. Σημαίνει όμως ότι η ύλη και τα υλικά, με τα εγγενή τους γνωρίσματα και τις αδιόρατες δυνατότητες που ενέχουν, με τα μεταβαλλόμενα νοήματα που τα διαπνέουν καθώς η ιστορία διεξάγεται και τα πολιτισμικά συμφραζόμενα αλλάζουν – αυτή η παλλόμενη ύλη – συνιστά το επίκεντρο του έργου μου. Ανάμεσα στις αφετηρίες του έργου αυτού, μια που οφείλω να ξεχωρίσω είναι αυτή της αρχιτεκτονικής και της οικοδομικής διαδικασίας, απ’ τις οποίες το έργο δανείζεται αρχές σύνθεσης της δομής της ύλης. Ανάμεσα στις ερωτήσεις που έθεσα είναι το πως μπορούμε να δούμε το μπετόν, το κατεξοχήν υλικό μίας σύγχρονης οικοδομής (ιδιαίτερα στην Ελλάδα) και το σίδερο, τόσο πολύτιμο για το στατικό φορέα, στη σύγχρονη καλλιτεχνική πρακτική. Αυτό το ερώτημα με οδήγησε σε μια διερεύνηση γύρω από τη συμπεριφορά των υλικών και των διαφορετικών τρόπων που αυτά εκδηλώνουν την εργασιμότητά τους, στα διαφορετικά αυτά πεδία – της γλυπτικής και της αρχιτεκτονικής. Με οδήγησε επίσης σε μια εικασία και σε μια διερώτηση γύρω από τη σιγουριά με την οποία συζητούμε, γλύπτες μαζί και αρχιτέκτονες, ‘τον άνθρωπο’ ως μέτρο του κόσμου. Αυτό που αναζήτησα, ωστόσο, δεν ήταν το σώμα μιας τέχνης που στρέφεται μακριά από το ανθρώπινο. Η εικασία μου δεν είχε να κάνει με την ανακάλυψη μιας ‘μη-ανθρώπινης’ θέσης. Παρά τα ζητήματα που αναμφίβολα εγείρονται κάθε φορά που κάποιος ή κάποια επικαλείται τον άνθρωπο και την αλήθεια του, έχω επίσης στο νου μου τα λόγια του γλύπτη Ροντέν: “Μία τέχνη δεν είναι μία τέχνη γνήσια αν δεν ενέχει ως αίτημα την αλήθεια, πολύ περισσότερο από την αρμονία, τη συμμετρία ή την ισορροπημένη κατασκευή, ιδιότητες που από μόνες τους δεν οδηγούν παρά στον αισθητισμό και σε μία τέχνη διακοσμητικού χαρακτήρα.” Η καλλιτεχνική συμμετρία και αρμονία συχνά θεωρήθηκαν ομόλογες του ρητορικού τρόπου στον λόγο ή του ακαδημαϊσμού στην αρχιτεκτονική. Ο Ροντέν κατηγορήθηκε για το ατεκτονικό του ύφος, δηλαδή την μη – αρχιτεκτονική ένταξη των έργων του. Κι αυτό, ίσως επειδή ήξερε και ήθελε να τονίσει με το έργο του ότι η κίνηση προηγείται του μαρμάρου, η καθημερινότητα του μνημειακού ή σε μία τεχνικότερη γλώσσα, η ύπαρξη της ουσίας. Αυτή την αντίθεση υπογραμμίζει και ο Δανός Κίρκεγκωρ όταν μιλούσε στο αισθητικό επίπεδο, για την υπεροχή του χορευτή έναντι του αρχιτέκτονα – ο τελευταίος μπορεί να χτίζει οικοδομήματα που διατηρούνται περισσότερο από κάθε χορευτική σύνθεση, προορισμένη να διαρκέσει ελάχιστα. Ωστόσο η ανθρώπινη κίνηση, είναι πρότερη της αρχιτεκτονικής και τελικώς, θα αποβεί μακροβιότερη του οιουδήποτε αρχιτεκτονήματος. Λιγότερο λογισμένη ως ετυμηγορία του νου για τα πράγματα, και περισσότερο ως μουσική που βγαίνει απ’ τα σώματα, μια τέτοια – διαφεύγουσα – έννοια αλήθειας, μοιάζει ακόμη να προσφέρει ένα γνήσιο ζητούμενο της τέχνης. Αυτό το γλυπτό λοιπόν, που φέρει τον τίτλο «Η θέση του ανθρώπου», αναζητά την αλήθεια του, στη γυναικεία τούτη μορφή: στην αιώρηση, την πίστη και την αμφιβολία της, την αποδοχή, τη μέθεξη αλλά και τις ρωγμές της· τις πληγές, την αντοχή και την ευθραυστότητα της.
Open Access
Η σφάιρα, ο γείτονας, η γιαγιά μου και ένα καρπούζι
Κερεφιάδου, Ιωάννα (Πτυχιακή εργασία, 2024)
Γλυπτική, εγκατάσταση, βίντεο, φωτογραφία.
Open Access
Ηφαίστου Πυρ
Αγγελίδου, Ιωάννα (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-26)
Το κεντρικό θέμα της πτυχιακής μου αποτελέσε η πλαστική με κερί. Παρουσίασα με αυτό τον τρόπο μια ανθρώπινη φιγούρα με θέμα τον Ήφαιστο και δύο μικρότερου μεγέθους έργα, πλασμένα και αυτά με κερί. Την ιδέα του Ηφαίστου αλλά και του κεριού ως υλικό γλυπτικής, αποτέλεσε η τριβή μου με το εργαστήρι της ΑΣΚΤ, ‘Χαλκοχυτική – γυψοτεχνία’.
Open Access
Θραύσματα ονείρων
Ντόκου, Νίκη (Πτυχιακή εργασία, 2024-10)
Περιγραφή : Σύμφωνα με τον Φρόιντ τα όνειρα ποτέ δεν ασχολούνται με κοινοτοπίες. Η ερμηνεία των ονείρων είναι η βασική οδός προς μια γνώση των ασυνείδητων δραστηριοτήτων του μυαλού. Τα όνειρα δεν είναι μόνον εκπλήρωση επιθυμιών αλλά και εκδήλωση υστερικών κρίσεων. Τα όνειρα είναι σύντομα φτωχά και λακωνικά σε σύγκριση με το εύρος και την αφθονία των σκέψεων του ονείρου. Είναι απολύτως αλήθεια ότι τα όνειρα περιέχουν συμβολισμούς των σωματικών οργάνων και λειτουργιών. Κουτιά, κιβώτια, μπαούλα, ντουλάπια και φούρνοι αναπαριστούν την μήτρα όπως και βαθουλωτά κοίλα αντικείμενα. Με βάση τα όνειρα του Φρόιντ δημιουργήθηκαν κάποια κεραμικά σε πολλά κομμάτια, κοίλα αντικείμενα, σαν θραύσματα , θραύσματα ονείρων. Αυτά τα θραύσματα είναι τοποθετημένα έτσι ώστε στην κορυφή να βρίσκεται αυτός που ονειρεύεται και τα υπόλοιπα κομμάτια διαδοχικά σε βαθουλωτά κοίλα αντικείμενα αναπαριστούν τα όνειρα.
Open Access
Κλιμακώνοντας την πραγματικότητα
Μανταίος, Αχιλλεύς (Πτυχιακή εργασία, 2025-03-11)
ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΗ πτυχιακή αυτή εργασία εστιάζει στην έννοια της κλιμάκωσης της πραγματικότητας, εξετάζοντας τον τρόπο με τον οποίο η αντίληψη του μεγέθους και της κλίμακας επηρεάζει την εμπειρία και την ερμηνεία των θεατών. Το έργο προσκαλεί τον θεατή σε μια θέση παρατηρητή-κριτή, δίνοντάς του την ευκαιρία να αναλογιστεί τις κοινωνικές αντιφάσεις, τις ανθρώπινες αδυναμίες και τις ηθικές προκλήσεις που αποτυπώνονται στις σκηνές των διοραμάτων.Μέσα από το κεντρικό έργο και τα επιμέρους διοράματα, αναπτύσσονται θεματικές που σχετίζονται με την πολιτική καταπίεση, την κοινωνική ηθική, τη συλλογική μνήμη και τις δομές εξουσίας. Η χρήση της κλίμακας και της διαφοροποίησης μεγέθους δημιουργεί μια αίσθηση αποστασιοποίησης, ωθώντας τον θεατή να προσεγγίσει τα θέματα από μια εξωτερική προοπτική. Η μικρογραφία ενισχύει αυτήν την αποστασιοποίηση, προσδίδοντας στον παρατηρητή έναν ρόλο που του επιτρέπει να εξετάσει τις ηθικές αντιφάσεις με ψυχραιμία, χωρίς να εμπλέκεται άμεσα στις δράσεις.Η αισθητική και θεματική προσέγγιση του έργου αντλεί επιρροές από τον Ιερώνυμο Μπος και τους Chapman Brothers, καλλιτέχνες που μέσα από τη σάτιρα, την υπερβολή και τη λεπτομερή απόδοση της κλίμακας αναδεικνύουν διαχρονικά ζητήματα της κοινωνίας. Το κεντρικό έργο της πτυχιακής, το οποίο πραγματεύεται την έννοια των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων, λειτουργεί ως μια αλληγορία της ανθρώπινης φύσης. Οι αδυναμίες και οι ηθικές αντιφάσεις που αναδεικνύονται μέσα από αυτό διατηρούν τη διαχρονικότητά τους, καθώς συνεχίζουν να απασχολούν την ανθρωπότητα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.Για τη δημιουργία του έργου, χρησιμοποιήθηκαν γλυπτά και μινιατούρες που συνδυάζουν παραδοσιακές τεχνικές διοράματος και βαψίματος μινιατούρας με σύγχρονες μεθόδους 3D εκτύπωσης και ψηφιακής γλυπτικής (3D sculpting). Μέσα από αυτή τη σύνθεση παραδοσιακών και σύγχρονων τεχνικών, η πτυχιακή εργασία επιχειρεί να γεφυρώσει το παρελθόν με το παρόν, προσφέροντας έναν διάλογο μεταξύ κλασικών μορφών τέχνης και της σύγχρονης τεχνολογίας.Το έργο λειτουργεί ως μια ανοιχτή πρόσκληση για στοχασμό και κριτική ματιά απέναντι σε ζητήματα που παραμένουν αναλλοίωτα στον χρόνο. Ο θεατής καλείται όχι μόνο να παρατηρήσει αλλά και να αναγνωρίσει πτυχές της ανθρώπινης φύσης που συνεχίζουν να επηρεάζουν την κοινωνική και πολιτισμική πραγματικότητα.
Open Access
Μετά
Ηλιοπούλου, Παρασκευή (Πτυχιακή εργασία, 2023-10)
1. Τίτλος έργου: Μετά Έτος δημιουργίας: 2023 Υλικά έργου : Μέταλλο Διαστάσεις έργου: 230 x 300 εκ. Το έργο με τίτλο Μετά αποτελεί μια εξερεύνηση της εξελικτικής διαδικασίας, που αλλάζει τις υπάρχουσες δομές και οδηγεί, μέσα από ένα μυστηριακό κάλεσμα, στη μεταμόρφωση. Στον πυρήνα του έργου βρίσκεται η έννοια της αλλαγής ως φυσική ροή της ζωής, μια ακατάπαυστη κίνηση που μας καλεί να εγκαταλείψουμε το γνώριμο και να διαβούμε το πέρασμα προς το άγνωστο. Το έργο περιστρέφεται γύρω από το σημείο συγκέντρωσης, τον κεντρικό άξονα όπου συναντιούνται οι διαφορετικές εμπειρίες, αντιλήψεις και προοπτικές που καθορίζουν τη μετάβαση. Εκεί, το παλιό και το νέο συνυπάρχουν προσωρινά, πριν ολοκληρωθεί η μεταμόρφωση. Μια διαδικασία φυσικής ροής που άλλοτε εξελίσσεται ομαλά και άλλοτε συγκρούεται με τις αντιστάσεις του ανθρώπου ή της κοινωνίας. Το Μετά θέτει ερωτήματα για τη φύση του καλέσματος που οδηγεί στη μεταμόρφωση. Είναι ένα εσωτερικό ένστικτο, μια βαθιά επιθυμία για ανανέωση ή μια εξωτερική δύναμη που μας ωθεί σε αλλαγές; Η έννοια της μεταμόρφωσης παρουσιάζεται όχι μόνο ως αποτέλεσμα αλλά και ως μια συνεχής πορεία. Η αλλαγή δεν είναι στιγμιαία, αλλά μια αδιάκοπη σύνθετη διαδικασία που περιλαμβάνει το πέρασμα από την αβεβαιότητα στη διαύγεια, από τη σύγκρουση στην αρμονία. Ένα κάλεσμα για αλλαγή που επαναλαμβάνεται διαρκώς, προσκαλώντας μας να συμμετέχουμε στη δημιουργία ενός νέου εαυτού ή μιας νέας πραγματικότητας. Με αυτόν τον τρόπο, το Μετά λειτουργεί ως ένα βαθύ ταξίδι αυτογνωσίας και συλλογικής συνειδητότητας, αναδεικνύοντας ότι η μεταμόρφωση δεν είναι μόνο ένας προορισμός αλλά και μια διαδικασία που αποκαλύπτει την ουσία της ύπαρξης.

Browse by

Browsing Τμήμα Εικαστικών Τεχνών (Π. Ε.) by Division "Γλυπτική - Sculpture"

Results Per Page

Sort Options